Dag lezer,
Mijn hemel, waar ben ik toch mee bezig. Op dit moment ben ik echt zo in de war. Ik denk dat het verstandig is dat ik het verhaal gewoon even ga uittypen zodat ik het helder krijg.
Vorig jaar was ik zwanger van porkie nr. 2. Mijn (tijdelijke) contract werd niet verlengd. Omdat ik zwanger was en de kans op een nieuwe baan dus iets minder werd, is er besloten dat ik thuis bleef en WW ging ontvangen. Met mijn WW en het inkomen van mijn man zouden we het financieel moeten redden elke maand. Na de geboorte van porkie nr. 2, werd het tijd om te solliciteren. Ik heb meerdere sollicitaties de deur uit gedaan, meer gelet op kwantiteit dan kwaliteit. Het eerste de beste aanbod dat ik kreeg, heb ik aangenomen. Alleen, ik vond het helemaal niet leuk. Ik heb in september een paar dagen meegelopen en vond het werk echt verschrikkelijk. Met demente mensen werken is mij niet onbekend, maar deze bewoners waren wel heel ver heen. Constant boos of naar buiten willen, of angstig en verdrietig omdat ze hun wereld niet meer begrijpen. Je bent de hele dienst bij de bewoners en hebt soms dezelfde gesprekken wel 4x achter elkaar. Het was voor mij niet vol te houden. Vandaag zou ik de laatste meeloop dag hebben. Ik heb echter in de auto al besloten dat ik dat niet ging doen. Tijdens de overdracht van nacht naar dagdienst heb ik aangegeven dat ik mijn sleutel kwam inleveren.
Het hele weekend borrelde het al. Vorige week er zelfs een paniek aanval van gehad, van de pure weerstand die ik voelde. Het voelde ook allemaal niet fijn; het werk niet, de cliënten niet, de nieuwe collega's niet. Er hing een bepaald sfeertje en als ik ergens wel gevoelig voor ben zijn het zulke sfeertjes.
Gisteren (zondag) heb ik drie sollicitaties de deur uitgedaan voor thuiszorg. Ik denk oprecht dat dat veel beter bij mij past. Je doet je diensten over het algemeen in je eentje, en tussen elke client een 'pauze' tijdens het autoritje naar de volgende. De cliënten zijn over het algemeen helderder van geest en je kunt er echt binding mee krijgen. Dat was op de PG afdeling niet mogelijk geweest.
Mijn ouders zullen er vast wel wat van vinden, maar soit. Inmiddels ga ik richting de 40 en ben ik erachter gekomen dat ik moet doen waar ik gelukkig van word, en niet zij. Mijn man steunt me volledig maar vind het wel spannend hoe het dan zit met de financiën, aangezien ik de WW al had opgezegd. Ik heb zojuist een bericht gestuurd naar UWV met de vraag wat ik hiermee aan moet. Ik verwacht voor het einde van komende maand wel weer een baan te hebben, maar 100% zeker weten doe je dat natuurlijk nooit.
Op dit moment ben ik even bij mijn ouders thuis voor de vogeltjes en de plantjes, en zal daarna maar naar huis. Mijn man verrassen met het feit dat ik heb opgezegd. Hij zal er vast wat van vinden. Toch ben ik niet zenuwachtig om het hem te vertellen want ik weet dat hij altijd achter mij staat.
Maargoed, het zal nog even gedoe zijn natuurlijk want alle opvang was al aangevraagd, het zal ook wel weer loslopen. Ook waren alle accounts e.d. aangevraagd voor het werken in ECD, maar dat kan allemaal geannuleerd worden.
Opzich is er niet veel opvang aangevraagd omdat ik onregelmatige diensten had. De dagen dat ze wel gaan, kan ik eindelijk de zolder op orde maken. Dat zou fijn zijn! Even wat tijd voor huisvlijt.
Nu maar hopen dat ik snel wordt uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Mocht het niks worden, heb ik altijd nog een andere zorgorganisatie achter de hand die hebben aangegeven dat ik contact kon opnemen wanneer ik toch besloot niet bij mijn nieuwe werkgever te blijven.
Komt vast binnenkort wel weer een logje met het vervolg..
Groet, MijmerendeMama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten