Boeiend!

 Ik was altijd al van de lijstjes, planners, notitieboeken. Ik dácht altijd dat ik het druk had, maar nu ik een man en kinderen heb.. het is wel een ander soort van drukte. Je moet gewoon om veel meer dingen denken. En waar ik na de geboorte van Oudste al behoorlijk verward en vergeet achtig werd, is dat na de geboorte van Jongste nog 10x erger geworden. Ik vergeet werkelijk waar van alles. Maar om nu voor alles een herinnering op te schrijven, werkt ook niet. En soms vergeet ik ook de herinnering op te schrijven ;)

Wel frustrerend! 

Echter... hoeveel het mij boeit is ook verandert. Wat andere mensen van mij denken, daar heb ik niet zoveel meer mee. Vroeger wel. Toen kon ik alles wel dubbel overdenken, wat zouden mensen van mij vinden, gedroeg ik mij wel normaal, zag ik er wel normaal en verzorgd uit. En hoe vermoeiend is dat? 

Afspraak bij de podoloog gehad van de week, omdat ik zo'n last heb van mijn rechtervoet. Blijkt doorgezakt te zijn, en de linkervoet begint ook al. Ik krijg zooltjes.

Dat terzijde; ik moest natuurlijk m'n voeten laten zien en ik had m'n teennagels iets van 8 weken geleden gelakt.. verder niet meer bijgewerkt. Wel geknipt, uiteraard. Maar de energie vinden om 's avonds nog die oude nagellak eraf te halen en nieuwe erop te doen, puur voor de podoloog? Vroeger had ik het wel gedaan, zeker weten. Nu, als ik 's avonds blij ben dat ik eindelijk op de bank zit? Nee. Boeit me niet. Ik heb het te druk om daarover zorgen te maken.

Net als dat ik naar de huisarts ging voor wat plekjes op mijn buik. Moedervlekjes die ik niet vertrouwde. Vroeger had ik gedacht, oh, ik zie er niet uit, die dikke buik, die rare vlekken, mijn littekens van een operatie. En nu boeit het me helemaal niks. Hoe ouder ik word, hoe minder ik erom geef. Mijn moeder heeft altijd al gezegd dat het zo zou gaan.

Ze zei vroeger wel eens, niet in deze exacte woorden maar wel deze strekking; "de jonge, knapste dames maken zich het meeste zorgen over hoe ze eruit zien, maar hoe ouder ze worden en hoe meer de boel gaat hangen, hoe minder erg ze het vinden en ze laten het zo zien." 

Ik geloofde haar nooit, natuurlijk. Was ook vol aan het puberen dus het meeste wat je vader of moeder dan zegt vind je dan stom. Maar hoe ouder ik word hoe meer ik op mijn moeder ga lijken (hallo doorgezakte voeten) en op dit punt had ze wel gelijk. Na beide bevallingen kan het me niks meer schelen. Toen was alles zo bloot en rauw, alle schaamte voorbij. Heeft dus toch positieve invloed gehad! 

Bij veel dingen denk ik nu.. Boeiend. Is ook wel een bevrijding!