Toen ik zwanger was van de tweede, en wij erachter kwamen dat het een jongetje was, was ik aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant een beetje in paniek. Waar kwam die paniek vandaan? Die paniek lag op zolder, in ongeveer 11 verschillende dozen en zakken, allemaal gevuld met oude kleding, jassen, slaapzakken, boxkleden en speelgoed van onze oudste (toen bijna drie jaar).
Ik had gehoopt mazzel te hebben; dat onze tweede ongeveer net zo groot zou zijn met geboorte en de weken erna, en dat alles gewoon mooi een tweede keer gedragen kon worden.
Toen kwam de eerste heuvel die beklommen moest worden; het uitzoeken van alle kleertjes. Ik had natuurlijk helemaal geen zin om alles al te sorteren, dus zodra iets te klein was gooide ik het in de grote rieten mand op de bovenverdieping, en wanneer die vol zat, vulde ik daar de dozen of zakken mee, die dan door manlief naar zolder werden gebracht. Allemaal heel leuk en aardig, tot de boel daadwerkelijk gesorteerd moest worden. Wat een klus!
De hele woonkamer vloer bezaaid met kleertjes.. en ging ik dan sorteren op maat, of op soort kledingstuk? Alle pyama's in één doos bij elkaar, of verdeeld over de stapeltjes kleding met dezelfde maat..
Uiteindelijk heb ik alles op soort gesorteerd. Dus ritspakjes bij ritspakjes, pyama's bij pyama's, onderbroeken/hemden bij elkaar, en de rest in grote zakken (alle broeken en truien en t-shirts). Wat een werk. Ook heb ik tóch nog heel veel weggedaan voor het Leger des Heils.
Ik had alles netjes gesorteerd, en toen onze tweede jongen was geboren heb ik hem ook echt wel veel aan kunnen doen van de oudste. Omdat onze jongste een paar maand later is geboren, en een tengerder postuur heeft, kan hij de kleren stukken langer aan dan onze oudste. Omdat wij niet van plan zijn een derde kind te krijgen (ik ben immers 'al' 36.. merk dat mijn lijf de zwangerschappen niet fijn vind, en ik vind twee kinderen uitdagend genoeg!) gaan de babykleertjes na deze ronde de deur uit. Er is een paar dorpen verderop een container voor Stichting Babyspullen, en alles wat nog mooi, netjes en schoon is gaat in een zak bestemd voor hun. Wat wat meer verwassen en oud is, gaat naar het Leger des Heils. Bij Stichting Babyspullen weet ik tenminste dat het op de juiste plek terecht komt, dit vind ik bij Leger des Heils nog wel eens de vraag.
Het fijne aan je 'laatste' kind is dat de spullen uiteindelijk weggaan. Omdat wij een vrij kleine woning hebben, staat veel spul in de weg. Het babybadje met standaard, de maxicosi in de bijkeuken, de kinderwagen (en de buggy staat er ook nog, voor wanneer hij daar eindelijk in past). Nu snap ik dat als die spullen weg zijn, er weer andere spullen bij komen (zo moet er nog een kapstok bijkomen in de bijkeuken, voor de schoentjes en jasjes van alle twee) maar het grote, groffe babyspul, dat ga ik niet moeilijk vinden om daar afscheid van te nemen. De kinderwagen hebben we destijds voor de oudste tweedehands gekocht via Marktplaats. Een prachtig ding, maar inmiddels zeer versleten! Hij doet het nog wel, maar klapt steeds moeilijker in. Ook zit er een soort roestvlek op de reiswieg en is het klittenband niet meer zo.. klitbaar? Als de jongste daar eindelijk geen gebruik meer van hoeft te maken, zet ik hem wel op marktplaats, maar wel met een opmerking erbij; niet voor intensief gebruik meer. Beter geschikt voor een opa en oma die af en toe met kleinkind rond willen lopen.
Het babybadje met de standaard is al weg. Ook, toevallig, opgehaald door een mevrouw die oma werd. Ik had hem gratis aangeboden op Marktplaats, dan is het zo weg dacht ik. En dat was ook zo! Twee dagen later werd hij opgehaald. De jongste doe ik er niet meer in; mijn man gaat met de baby douchen. Vind zowel de baby fijner, als wij!
Natuurlijk zijn er ook dingen die ik moeilijk vind, bij het groter worden. Sommige kleertjes heb ik wel gevoelens bij, maar ook bepaalde handelingen. Toen we niet meer het luiertje hoefden om te vouwen, omdat zijn navelstreng eraf was gegaan, bedacht ik me dat ik dit nooit meer in mijn leven zou hoeven doen. Tot ik misschien ooit een kleinkind krijg.
Ons tweede kindje is ook het laatste qua kleinkinderen voor mijn ouders. Mijn oudste broer heeft twee kinderen, mijn middelste broer twee, en ik nu twee. En nu is het klaar. Ik denk daarom dat mijn ouders nog even extra hard genieten van deze baby, want hierna is het over met de pret. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe mijn ouders (vooral mijn vader) omgaan met baby's. Maar dat is een verhaal voor een andere keer! Kan hele boeken schrijven over mijn familie, denk ik.
Groet, Mijmerende Mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten