Ben van mening dat ik wellicht de naam van deze blog anders had moeten benoemen. Ja, ik ben een moeder en ja ik mijmer.. maar vindt mijmeren soms een iets te licht woord. Dat wil zeggen; ik mijmer niet, ik pieker, ik doem-denk, ik zie alleen het NEGATIEVE en dat is toch wel erg benauwend. Terwijl, 99,5 van de 100 keer.. is er niks aan de hand. Lost iets uit zichzelf op, blijkt dat ik me veel te druk maakte om niks. Maakte ik mij een paar dagen geleden nog enorm druk over het feit dat ik nog geen enkel sollicitatiegesprek had binnengesleept, heb ik er nu wel twee op de planning staan, maar maak ik me bij één weer zorgen dat er iemand bij het gesprek zit waar ik geen goede band meer mee heb (lang verhaal kort; had ooit een goede vriendin, vriendin en ik botsten steeds vaker; alles wat ik had, had zij erger, alles wat ik leuk had, had zij 10x beter) en ergens in mijn hoofd zit dat zij wel eens wijkverpleegkundige zou zijn bij de organisatie waar ik volgende week een gesprek mee heb.
Maar ho eens even, MijmerendeMama.. je maakt je nu zó druk om iets waar je nul invloed op hebt..! Wie zegt dat zij daar uberhaupt (nog steeds) werkt? Omdat je haar een jaar terug in een zorgjasje/polo zag? Terwijl je niet eens weet van welke organisatie? En ook al is zij het wel, dan zou ze toch professioneel genoeg moeten zijn om onze persoonlijke relatie met elkaar het niet te laten beinvloeden? Goed, zul je zien dat ze er helemaal niet bij zit, maar we wachten het af. Hier kan ik weer lekker lang over piekeren.
Ik mag toch hopen, dat al dat piekeren ook met hormonen te maken heeft. Want ook al kon ik dit eerder ook best goed, de afgelopen maanden is het wel echt drastisch veel. Elk wissewasje wordt 10x afgespeeld in mijn hoofd en met elke herhaling veel erger dan de vorige keer. Zo dacht ik dat ik nooit een baan zou vinden (vond ik), dacht ik dat het sollicitatie gesprek helemaal ruk zou gaan (ging geweldig), dacht ik dat ze me keihard zouden uitlachen bij het arbeidsvoorwaardengesprek (ze gingen zelfs met een trede hoger in zee dan ik bedacht had??), dat mijn eerste dag verschrikkelijk zou zijn (ging prima, alles van mijn zorgjaren kwam weer naar boven, alsof ik niet weg was geweest), dacht ik dat de jongste het verschrikkelijk zou vinden op de opvang en alles bij elkaar zou blèren (nee hoor, 'hele chille baby' aldus een van de leidsters), en dat ik dikke ruzie zou krijgen toen ik uiteindelijk toch besloot dat het werk op een PG afdeling niets voor mij was (ik zei het, leverde mijn sleutel in, nooit weer wat van gehoord). Je ziet; ik ben een drama-queen.
Dus, wat moet ik nu doen als ik zo naar de afgelopen maanden kijk?
Ervan uit gaan dat het allemaal wel losloopt. Want hoezo ga ik piekeren over iemand die misschien bij het gesprek aanwezig gaat zijn? Terwijl ik een paar dagen ervoor ook nog een gesprek heb bij een andere zorg-organisatie; en als ik ook nog voor de 3e vacature wordt uitgenodigd, heb ik helemáál een luxe positie, want dan mag ik kiezen welke mij het leukste lijkt.
Lag ik een paar dagen geleden nog wakker van dat ik nog geen reacties had gehad, lig ik nu wakker omdat er een kans van 2% is dat er iemand bij een gesprek zit, die ik niet meer zo mag..
Eerste wereld problemen ik weet het. Maar rationeel denken zit er zo snel na een bevalling blijkbaar nog niet in. Het liefst zou ik nog een aantal maanden thuis blijven maar er moet geld in het laatje komen, want we teren nu van de spaarrekening. Ook niet handig. Daarnaast is 'volwassenen tijd' ook wel fijn; continue alleen maar mama mama mama, krijg ik het de laatste tijd ook Spaans benauwd van. Even iets anders dan thuis zitten met de jongens, maakt dat ik de tijd die ik wél met ze spendeer, meer waardeer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten