Luxepositie?

 Schreef ik vorige week nog over hoe ik aan het piekeren was wat betreft mijn sollicitaties, ben ik nu al in de luxepositie dat ik drie sollicitatie gesprekken heb gepland. 

Ik heb vier sollicitaties de deur uitgedaan, waarvan nu drie dus hebben gereageerd en waarbij ik ben uitgenodigd op gesprek. Van de vierde, moet ik nog terughoren. De vacatures heb ik even naast elkaar bekeken; en mijn vragen voor tijdens de gesprekken staan al klaar. Op dit moment heb ik een kleine voorkeur, want in die vacature staat beschreven dat er geen nachtdiensten zijn en dat je een auto van de zaak meekrijgt op route. Daarnaast wordt er (na de proeftijd) meteen een contract met onbepaalde tijd aangegaan. Dat biedt zekerheid, daar hou ik wel van. 

Vandaag heb ik het eerste gesprek, dan volgende week dinsdag en donderdag de rest. Ik bereid me voor op een sollicitatie door de website goed te bekijken; wat is hun zorgvisie, hun normen en waarden, en zijn er dingen waar ik aan twijfel of vragen over heb? Dat schrijf ik altijd even op een briefje, die ik nog eens doorneem in de auto voor ik naar binnen ga. 

Nu was ik wel wat roestig qua solliciteren. De baan die ik hiervoor had (kantoorbaan) heb ik twee jaar gehad, en daarvoor heb ik zeven jaar bij een zorginstelling gewerkt. Ik begrijp dat met AI van alles mogelijk is, bijvoorbeeld met het schrijven van een motivatiebrief of het mooi neerzetten van een CV. Ik doe echter niet aan AI, want ik weet er niet genoeg van af. Ik zou het wel kunnen hoor, Chat GPT zou ik zo op m'n telefoon kunnen zetten, maar ik vertrouw AI niet. Zo doende blijf ik er nog uit de buurt :)

Maargoed, roestig qua solliciteren dus, maar het is een simpel proces en als je een goede brief schrijft ben je eigenlijk al voor de helft op weg, zo zie ik het. Meestal wordt je dan later gebeld, of je krijgt direct al een mail met uitnodiging. Vandaag dus in gesprek en kijken hoe dat gaat; ik hoop vandaag ook nog wat terug te horen van mijn vierde sollicitatie. Misschien ben ik straks wel in een luxepositie, als meerdere bedrijven mij wel in dienst zouden willen nemen. Dan kan ik kiezen wat mij het meeste aanspreekt. Werkgeluk vind ik belangrijk, de baan waar ik vorige maand in mijn proefperiode heb opgezegd had een goed loon, maar was persoonlijk niks voor mij. Ik ben wel blij dat ik daar op tijd achter gekomen ben! Misschien was ik wat naïef, en dacht ik dat een PG afdeling best makkelijk zou zijn. Qua handelingen en werk was het op zich ook niet veel anders dan somatische zorg, maar het is op andere manieren veel drukker. Vanwege het open deuren beleid meer je koppie erbij want er waren weglopers (die gelukkig wel een GPS horloge om hadden), cliënten/bewoners die bij andere cliënten naar binnen liepen, cliënten die de hele dag paniekerig waren en overstuur, of cliënten die steeds uit bed wilden klimmen terwijl ze dat niet konden, dus moest je die steeds weer terug in bed helpen als ze er met de benen uit klommen. Een bedhek omhoog doen mocht dan weer niet, vanwege WZD. Even een praatje maken was eigenlijk niet mogelijk, je voerde meerdere keren hetzelfde gesprek of ze konden eigenlijk niet meer praten. Daarom is het goed dat ik nu gesolliciteerd heb op functies waarbij mensen nog zelfstandig thuis wonen. Het is hier makkelijker om een band op te bouwen en, zoals het mij is opgevallen, zijn ze hier (natuurlijk) gelukkiger omdat ze nog op hun eigen stekje zijn. 

In de hal grote foto's van het vroegere dorp en stad, grote posters op de voordeur van elk appartement. Een levensgrote sticker van hun eigen oude voordeur, huizen waar ze misschien tientallen jaren hebben gewoond; met erachter slechts een slaapkamer en badkamer. Witte muren, systeemplafond, gordijnen van de instelling en een hoog/laag bed pontificaal in zicht. 

Als er lieve familie was die wat foto's hebben neergezet of de sprei van thuis op het bed gelegd was dat fijn, maar vaker dan niet was er weinig persoonlijks meer te vinden. Eerst de herkenning van de voordeur en het huisnummer, dan de teleurstelling als de deur open gaat, ik vond het maar moeilijk. 

Dit blogje ging wel van de hak op de tak, of niet? Ik spring in mijn hoofd zo van het een naar het ander, en hier niet anders. Denk dat ik in de toekomst wat logjes ga tikken over bepaalde diensten die mij zijn bijgebleven toen ik nog intramuraal in de zorg werkte; bijzondere mensen gekend en genoeg bijzondere (vooral leuke) situaties meegemaakt.