Oei, wat kan de tijd toch snel gaan! Onze oudste wordt volgend jaar alweer 4. Wij hebben deze maand een kennismaking gepland op de lokale basisschool.
Wij hebben 2 basisscholen hier in het dorp. Een christelijke (waar ik vroeger van groep 6 t/m 8 op heb gezeten, en hoe dat zo kwam, komt wel eens in een latere blogpost) en een openbare. Wij gaan kijken bij de openbare. Natuurlijk, heb ik warme gevoelens bij mijn eigen basisschool, maar als we eerlijk zijn; het waren de docenten waar ik warme herinneringen aan heb. Die zijn inmiddels elders aan het werk of met pensioen; enige nostalgie wat overblijft zou dan aan het gebouw moeten vastkleven. Een voorkeur hebben vanwege de plek of het gebouw, is niet eerlijk tegenover mijn kinderen.
Van mijn broer, die op beide scholen heeft gekeken voor zijn kinderen, hoorde ik dat het op mijn oude basisschool toch niet zo fijn was. Rommelig, moeilijk afspraak met de directeur te maken, en toen er eenmaal een afspraak was leek het meer een verkooppraatje dan iets anders.
Dan de openbare! Dat was een wereld van verschil, zei hij. Dat is nu ook de school waar we gaan kijken. Er zitten meerdere neefjes en nichtjes hier op school; dat vind ik ook belangrijk voor mijn kind. Wat bekende gezichten. Ook begrijp ik dat deze school meer middenin het dorpsleven staat, door veel activiteiten te ondernemen; binding met het lokale verzorgingshuis door daar regelmatig dingen te doen zoals knutselen en zingen, maar ook op werkbezoeken, sponsorlopen, sport activiteiten in het dorp, etcetera. Dat is bij de christelijke school veel minder. Terwijl ik dat juist zo belangrijk vind! Ik vind het belangrijk voor mijn zoontje om van alles wat mee te krijgen, qua sport en cultuur en al dat soorts. Zo begrijp ik dat de openbare school ook kinderen uit Oekraine lesgeeft, waar de christelijke school dat niet doet. Raar, toch? Ik was ervan uitgegaan dat de naastenliefde die in het christendom wordt beschreven, zich toch echt ook zou tonen bij bijvoorbeeld het onderwijzen van gevluchte kinderen!
Enfin. We gaan dus bij de openbare kijken. Als dat goed voelt, kiezen we die. Voelt het nog niet helemaal goed, dan gaan we ook bij mijn oude school kijken. Ik had daarvoor al een contactformulier ingevuld op de website, maar nooit reactie op gehad. Dan ben ik er eigenlijk alweer klaar mee ;)
We zullen het zien. Midden oktober gaan we een kijkje nemen met de kinderen. Nu maar hopen dat de oudste niet zo enthousiast over school blijft stuiteren tot zijn verjaardag!
Groet, Mijmerende Mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten