Klaar voor de start

 Het contract is ondertekend! Vanaf 1 november in dienst bij mijn nieuwe werkgever. Op 4 november heb ik mijn eerste dienst. Ik loop een dagdienst en een avonddienst mee, daarna ga ik zelfstandig op route. Vorige week heb ik meegelopen, en het was eigenlijk alles wat ik ervan verwacht had. Je hebt een paar routes 'binnenshuis', d.w.z. het senioren complex waarin ons kantoor zit, en een complex ernaast waar je zo heen kan lopen, en enkele routes 'in de wijk' en een paar routes een dorp verderop. 

Ik heb twee werkbroeken besteld. Je mag gewoon je eigen broeken aan, maar ik heb maar twee nette spijkerbroeken en die wil ik niet gebruiken voor het werk. Ik heb daarom twee zorgbroeken besteld waar ik tijdens mijn vorige baan in de zorg ook gebruik van maakte. Die heb ik toentertijd weggegeven aan een andere collega, toen ik overging naar een kantoorbaan. Ik heb nu twee nieuwe aangeschaft, een bordeaux rood, en een marine blauwe. Deze hebben zowel gewone zakken als zakken aan de zijkant van het been, wat enorm handig is voor sleutels/ handschoenen/ pieper of werktelefoon. Daarnaast ook weer een zusters-schaar besteld (onmisbaar! Hoevaak je bij cliënten wel niet in laatjes loopt te zoeken voor een schaar...) en om het leuk te maken een keycord voor de tag van het gebouw (en alle appartementen). De broeken vind ik zelf echt wel nodig; daarnaast kunnen ze op 60 of 90 graden gewassen worden en mogen ze gewoon in de droger. Altijd schone, nette werkkleding. 

Een werkjasje krijg ik van mijn werkgever. Ik krijg er twee volgens mij; de maat moet ik nog doorgeven. 

Ik merk, dat ik bij deze baan er ècht zin in heb. Bij de vorige (waar ik zelf ontslag had genomen al vóór de proeftijd inging..) had ik meteen na het sollicitatiegesprek al twijfels of dit wel wat voor mij was. En de diensten die ik heb meegelopen vond ik ook echt niet leuk. 

De dienst die ik heb meegelopen hier, was zó anders. Veel rustiger, fijner, echt mogelijk gesprekken te voeren en je weet gewoon dat je over een paar maand er lekker in zit en mensen je daadwerkelijk herkennen. Daarnaast heb ik tussen de cliënten door even tijd alleen, ook al is dat lopend van het ene naar het andere appartement, of in de auto of de fiets. Ik doe het altijd heel goed op even tijd alleen. Misschien komt dat ook, omdat het me thuis soms echt te druk word. Onze oudste kan behoorlijk druk en luid zijn, en de jongste reageert daar dan weer op, en die troost ik dan weer. De dagen zijn thuis soms erg lang. Niet erg! Maar even weg te werken is misschien ook wel fijn. Volwassenen praat, en niet alleen maar mama zijn. 

Ze hebben bij mijn nieuwe werk ook drie fietsen, voor wanneer het mooi weer is. Hoe fijn is dat! In de lente of zomer op de fiets naar de cliënten toe. Heerlijk lijkt me dat. 

Laundromat Mama

 Als ik soms lees over hoe het vroeger ging met de was, dat er zelfs elke week een hele dag aan was toegewijd, dan besef ik me maar al te goed dat we dan tegenwoordig natuurlijk niks te klagen hebben. Het is geen 'zware klus' meer. Wat het nog wel is, is tijdrovend, en véél. Nouja, veel bij ons dan. 

De eerste 6 jaar woonde ik alleen in dit huis. Ik had alleen een wasmachine, en de wasmand stond op de overloop. Zodra die vol was (ik gok één keer in de drie dagen) dan tilde ik die mee naar beneden, ging alles in de machine, en daarna ging het bij mooi weer buiten aan de lijn, of bij slecht weer binnen aan het droogrekje. Dat droogrekje werd beetje bij beetje weer leeggeplukt, tot het weer in de wasmand lag en de cyclus overnieuw begon. In de zomer hing het beddengoed heerlijk buiten aan de lijn, in de winter zat ik te hannessen met het rekje en hing ik het overtrek maar over een deur heen. 

Op een gegeven moment deed ik een luxe aankoop (zo noemde ik dat toen); een droger. Die stond boven op het kamertje bij het wasrek en was vooral handig voor mijn beddengoed, of als ik na twee diensten snel moest wassen en drogen, anders had ik geen schone werkkleding. 

Stap 1 voor meer was: krijg een vriend. Nou, die kreeg ik, en hij trok al snel bij mij in. Dat betekende dus ook zijn (werk)kleding en alles eromheen erbij. Meer handdoeken, meer theedoeken (dan wordt er meer gekookt, samen gegeten, dus meer afwas), etc. De droger is een gemak als er ineen keer meer was bij komt. 

Toen kwam stap 2: Ons eerste kindje. Man o man o man, wat kwam er veel bij. Naast de kleding ook de slaapzakken en het beddengoed, vooral na snotterige nachten of veel overgeven draaiden de apparaten over uren. Mijn arme budget Whirlpool wasmachine wist niet wat hem overkwam en begon steeds meer te protesteren bij elke lading. Hij heeft het nog even kranig volgehouden, maar op een gegeven moment was de pijp uit. 

Omdat we het destijds niet erg breed hadden, gingen we voor een tweedehands wasmachine. Volgens de advertentie van de witgoedhandelaar zou deze brandschoon zijn en klaar voor gebruik. Natuurlijk bleek niets minder waar. Op het oog was hij schoon, en de monteur had hem netjes geinstalleerd voor ons. Toen hij weg was, zou ik eerst even een kookwasje draaien met wasmachine reiniger erin, want ja, ik wilde toch even de boel doorspoelen van binnen. Alleen toen ik eens even de rubberen ring opzij duwde, zag ik al allemaal vette smurrie zitten. De haren zaten er nog in, bah! Ook het wasmiddel laatje leek schoon, maar toen ik die eruit haalde en eens even goed naar binnen keek, zat er allemaal zwarte schimmel daar waar het water in het bakje spuit. Eigenlijk weet je dan al genoeg, en dat de schimmel door het hele apparaat zit. Ik heb zo goed en grondig als ik kon de boel gepoetst met schimmelreiniger en een sopje, en toen dus die kookwas. Maar ik was zo boos, want mij was een schone machine beloofd.

Ik vond het geen fijne machine en korte programma's waren ook niet mogelijk. Normaal doe ik voor de vlekkerige kinderkleding een was + voorwas, en dat duurt in totaal zo'n anderhalf uur. Met deze machine was het kortste programma 2 uur en 45 minuten. Ik was geen fan :)

Gelukkig, en ja dat zeg ik echt, was de machine na twee weken alweer kapot. De witgoedhandelaar had garantie beloofd van drie maanden, maar hij was niet meer te bereiken. Hoe zou dat nou komen :)

Afijn, ik zei toen tegen mijn (inmiddels) man: nooit weer een tweedehands witgoed apparaat. Dus hop, wij naar de Expert gereden en een wasmachine gekocht. Rib uit ons lijf, deuk in het spaargeld, maar ik had het er voor over. Ik moet gewoon vaak kunnen wassen en ik wilde niet weer het risico lopen van wéér zo'n gore machine, die óók nog weer eens kapot gaat. 

Inmiddels hebben we ruim 2 jaar onze Samsung machine en ik ben er nog steeds zo blij mee. Lekker groot (9kg) en werkt als een tierelier. Geen schimmel, uiteraard (als ik klaar ben met wassen voor de dag, dan gaat het deurtje en laatje open zodat hij kan opdrogen) en om de zoveel tijd het zelfreinigingsprogramma draaien, of een 90 graden was met reiniger erin. 

Stap 3 was ons tweede kindje, inmiddels 4 maanden oud, en meneer Samsung staat eigenlijk elke dag te draaien. Ik kan het wel eens een dag overslaan, maar dan sta ik een dag later alles in te halen en ben ik er veel langer mee bezig. Dan maar elke dag 1 of 2! Het ligt er ook aan natuurlijk, wat er in huis gebeurt. Of alle bedden zijn verschoond, of er gesport is (dus sportkleding & extra douchen) en hoe vaak Jongste zijn truitjes onderspuugt. En mij. Hahaha. Het is niet alsof ik bij elk druppeltje melk schone kleertjes aan doe, maar soms komt er zo'n kleine vloedgolf uit en ja, dan is het wel fijn dat hij wat droogs aankrijgt. 

Meneer Samsung en meneer Zanussi (die inmiddels ook al wat jaartjes mee gaat!) draaien dus hun uren wel. Ik hoop dat de droger nog even wat jaren meegaat, ook die onderhoud ik goed. Sowieso één keer per maand alles eruit en de condensor afspoelen, en met de stofzuiger alles leegzuigen. Want die stofvlokken komen overal, niet alleen op het stof filter. Ik hoop dus, dat mijn goede onderhoud de levensduur wat verlengd.

De was is wel echt mijn ding, en ik vind het ook echt leuk om te doen. Het enigste wat mij tegenstaat, zijn die zware wasmanden weer naar boven tillen en dan alles weer onderverdelen in de kasten. Gelukkig doet mijn man dat omdat hij weet dat ik daar een hekel aan heb, hahaha. 

Nieuwe baan!

 Eerder schreef ik vier delen (een, twee, drie, vier) over mijn route naar een nieuwe baan. Na mijn tweede zwangerschap een paar maand thuisgezeten, en toen weer in de malle molen van sollicitaties en gesprekken. De eerste baan die ik had, heb ik een paar dagen meegelopen en toen besloten dat dat helemaal niks voor mij was. En dus begon de sollicitatie ronde opnieuw. Maar er is nieuws!

Vorige week heb ik een sollicitatie gesprek gehad, en deze week ook twee. Bij de eerste twee werd direct na het gesprek aangegeven dat ze me graag in dienst wilden nemen. Ik bezit over de juiste diploma's en heb flink wat jaren werk ervaring. Echter konden ze bij deze banen mij geen lange diensten garanderen. Dat betekende dus dat ik meer dagen zou moeten werken om aan mijn uren te komen. Bij het derde gesprek, wat ik gisteren had, waren ze ook enthousiast. Ook konden ze daar lange diensten garanderen. Volgens de CAO in mijn sector moeten trouwens vanaf 2026 standaard lange diensten in de thuiszorg komen, gaf zij aan. Hier ga ik mij nog eens in verdiepen. En, omdat ik een 24 uurs contract krijg, maximaal 4 dagen werken per week (dat is inclusief weekenden). Ook wordt de woensdag mijn vaste vrije dag. Dat is fijn, want dit betekend dat er incidenteel voor de maandag of vrijdag oppas of opvang geregeld moet worden voor de kinderen. Mijn man is tot juli volgend jaar elke dinsdag en donderdag vrij, daarna alleen elke donderdag. En ik dus elke woensdag sowieso. Daarnaast werk ik onregelmatig dus het kan zijn dat de jongens 's middags even een paar uurtjes heen moeten, wanneer ik begin om half 4. Mijn man is om 5 uur weer thuis, dus dat zijn maar kleine gaten om te vullen!

Ik had gesolliciteerd op een vacature in een stad dichtbij (ongeveer half uur rijden). Bij het gesprek zei ze echter dat er ook een open plek kwam op een locatie ongeveer 20 minuten bij mij vandaan, in een dorp. Er gingen daar 2 dames met pensioen, en ze dachten dat ik het wel fijner zou vinden om iets dichterbij te zijn. Hier was ik enthousiast over! Het dorp waar ik ga werken zal wat gemoedelijker zijn. Voornamelijk 'boerenbevolking', aldus de team manager tijdens het gesprek. Volgende week ga ik een ochtendje meelopen, en als ik nog steeds enthousiast ben, heb ik de dag erna het arbeidsvoorwaardengesprek. Ik ben heel benieuwd, en hoop dat ik het leuk ga vinden. Het is namelijk wel de bedoeling dat ik hier flink lang blijf, want 'jobhoppen' is niks voor mij. Ik gedij het best op voorspelbaarheid en op bekend terrein; ik begrijp dat ik eerst een paar maanden zal moeten werken voordat ik mij helemaal op mijn gemak en op mijn plekje voel, maar daarna hopelijk vele jaren werkplezier. In de latere toekomst (sowieso pas als beide jongens op school zitten) wil ik nog doorleren voor verpleegkundige, en wellicht daarna nog een specialisatie. Palliatieve zorg spreekt mij aan, en tijdens mijn vorige baan in de zorg was ik hier ook aandachtsvelder voor. Het lijkt me mooi om me daar als verpleegkundige op te specialiseren.

Maargoed, ik moet rustig aan doen, eerst maar eens een paar jaartjes als verzorgende IG. Daarna kijken wanneer er genoeg rust is thuis dat ik een dag per week naar school kan, en tijd heb voor het huiswerk.

Hoop zo erg dat het leuk is volgende week, en dat ik een nieuw stekkie heb gevonden. Het zal waarschijnlijk wat minder betalen dan de baan van vorige maand, maar ik vind werkgeluk belangrijker dan het loon. En héél veel inleveren hoef ik nou ook weer niet. Uiteindelijk komt alles weer goed, en dat gepieker was dus weer helemaal voor niks :)

Ik heb de andere twee bedrijven gemaild, bedankt voor de gesprekken en hun interesse, en dat ik heb gekozen bij een andere werkgever aan de slag te gaan. Dan is nu eindelijk de boel een beetje afgerond en kan ik op naar ons nieuwe normaal! 

Tijd anders besteed

 Met het (bijna) stoppen met Instagram heb ik meer tijd beschikbaar. Ja, echt, ook met twee kleine kinderen.'s Avonds rond 19:30 liggen ze allebei op bed, en dan ga ik of naar de sportschool voor Spinning of Power, of ben lekker thuis. Als ik 's avonds ga sporten, ben ik om kwart voor 9 ongeveer weer thuis. Dan douchen, en dan ga ik met Manlief nog even lekker tv kijken. Op de avonden dat ik niet sport, gaan we óf alleen tv kijken (meestal Slimste Mens met daarna nog een uur een serie die we volgen, bijv. Peaky Blinders) of we gaan eerst even een uur/ anderhalf uur ons eigen ding doen. Dat betekent dat ik meestal blogjes ga tikken, en Manlief op de Playstation. Maar ik vind het ook fijn om iets met mijn handen te doen. Ik had nog een boel haaknaalden van toen ik een paar jaar terug wilde beginnen met haken. Mijn moeder had me al op weg geholpen door me o.a. te leren een Granny Square te maken. Maar vond het toch iets te hoog gegrepen volgens mij, want ik heb de spullen daarna niet weer aangeraakt. Nou stuitte ik afgelopen weekend op Youtube op een kanaal waar ze de basics van het haken uitleggen, en dat was toch wel stukken meer simpel dan ik dacht. Uitleg dat je beter met dikkere garen kon beginnen en eerst gewoon steken leren en lapjes maken. Dat is wel wat anders dan een lapje met direct een patroontje erin. Er zijn zat mensen die dat meteen kunnen maar ik vond het toch wel moeilijk.

Ik heb mijn moeder ge-appt en we gaan binnenkort even naar een wolwinkel, om garen uit te zoeken. Dat leek me leuker dan online, want ik wil de kleuren in het echt kunnen zien. Ook ga ik steekmarkeerders aanschaffen. Ik hoop dat die mij helpen met het beginnen met haken.

Er zijn zoveel dingen die ik wil maken, maar ik weet dat ik simpel moet beginnen. In mijn hoofd regent het al slofjes, mutsjes, sleutelhangers, kussen hoezen voor de kussentjes op de bank, en later wil ik ook knuffels gaan maken. Een zebra, een koala, en ik had ook een leuke koe gezien. 

Maargoed, eerst de steken maar eens leren, en leren hoe ik een haakpatroon lees haha. Tijd genoeg denk ik, als ik toch niet meer steeds op de telefoon zit :) 

Structuur & Orde

 Agenda's, planners, familie planners, bullet journals, jaarkalenders, eigenlijk heb ik alles wel in huis. Tot twee jaar geleden had ik altijd een eigen agenda (meestal Moleskine of Peter Pauper Press) waar ik alles in noteerde en bewaarde. Toen het handiger werd dat mijn man ook mee kon kijken, werd de papieren agenda een beetje overbodig. We delen namelijk een kalender op onze smartphone, dus zodra hij of ik er wat inzet, staat dat ook in de ander zijn telefoon. 

Ik heb nog wel een tijdje een agenda aangehouden, maar irriteerde me wel dat ik dus afspraken driedubbel noteerde (telefoon, agenda, kalender). Ik zet nu dus alles in mijn telefoon. Mocht mijn telefoon stuk gaan, is dat niet erg, want dan staat het nog wel in die van Manlief. Daarnaast, als ik een ander toestel ga gebruiken en ik weer inlog in mijn Samsung Account, dan is de agenda ook weer automatisch overgenomen van mijn vorige toestel. Daar dus geen zorgen over.

We hebben nu aan de deur in de gang een kalender hangen, waar ik ook alles op noteer. Puur, omdat ik het ook fijn vind het op papier te hebben staan. Voor nu is het nog een leuke kalender met vogeltjes, bij een tuincentrum gekocht, maar voor volgend jaar heb ik een familie planner aangeschaft, waar ieder gezinslid zijn eigen kolom heeft die ik dan in kan vullen. Handig, vond ik, omdat Oudste vanaf volgend jaar ook naar school gaat. Ik zal dus voor hem ook de agenda moeten gaan invullen, met school, vakanties, en andere bijzonderheden. Het opschrijven van de planning vind ik altijd een rustgevend werkje. Lekker aan de tafel, met mijn markeerstiften en gekleurde pennen, even weer de boel op orde zowel op papier als in mijn hoofd. Sinds ik kinderen heb ben ik echt wel stukken meer warrig geworden, en vergeet ik oprecht de meest simpele dingen. Daarom noteer ik nu ook dingen van te voren. Als er een verjaardag is, schrijf ik de twee week ervoor bij het notitie gedeelte, dat ik niet moet vergeten die week een cadeautje te regelen. Dan is dat alvast maar gedaan. 

Ik merk dat deze manier het prettigste werkt voor ons. Wel vraag ik me af, hoe doen anderen dat met een druk gezinsleven? En bij wie ligt dan het meeste aandeel qua planning? Manlief en ik hebben het heel netjes verdeeld, vind ik. Zo noteert hij netjes wanneer zijn werkplanning afwijkt, en wanneer hij afspraken heeft. Ook heeft hij net zoveel aandeel in de afspraken van de kinderen als ik. Mijn man regelt dus ook bijv. de tandarts afspraken, of met het consultatie bureau. Dan ben ik wel degene die er met de kinderen heen moet, maar dat komt omdat hij moet werken. Als we eens oppas nodig hebben, dan regelt hij dat ook. Het is niet alleen mijn taak, om dan rond te gaan vragen bij familie. Zo vraagt mijn man het bij zijn familie, maar ook de andere dingen van 'zijn' kant regelt hij. Cadeautjes voor familieleden, etc. Van sommige (ex) collega's hoorde ik wel, dat de vrouwen dat allemaal deden, ook voor de schoonfamilie! Ik heb zelf nooit ingezien waarom dat zou moeten, maar wij zijn er beiden gewoon van uit gegaan dat we onze eigen kant bedienen wanneer het aankomt op verjaardagen en andere belangrijke zaken. Dit werkt prima voor ons, en daar ben ik blij om. 

Series die ik nu kijk

 Verdergaand op het logje van gisteren.. Series/ shows die ik nu kijk (ja, echt kijk, zonder telefoon in de hand).

Het is weer druk in tv-land! Met het begin van de herfst vaak ook weer nieuwe seizoenen van alles en nog wat. Ik kijk van alles wat, verwacht dus niet een bepaald thema in dit lijstje.

De Slimste Mens (NPO)

Elke avond kijken mijn man en ik een aflevering terug. Het wordt om 21:30 uitgezonden en dat is ons eigenlijk te laat. Met twee kleintjes zijn de dagen druk en de nachten onderbroken, dus we gaan meestal rond 21:45 naar bed. Ik vind Herman (Herman de Schermman!!) het goed doen, en zijn partner in crime Paulien een goede toevoeging. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en ik vind ze goede vervangers voor Freriks en van Rossem. 

Monster: The Ed Gein story (te zien op Netflix)

Oeh jongens dit is wel een gruwelijke hoor. Dit is een 8-delige miniserie op Netflix over Ed Gein; een moordenaar waar meerdere films op zijn geïnspireerd. Alles wordt tot in detail gebracht. We zijn nu bij aflevering vier. Spannend en luguber! Als je van dit genre houdt, zeker kijken. Charlie Hunnam kenden wij van o.a. Sons of Anarchy, wat een totaal andere rol is. Vind het zo knap hoe hij deze rol doet, zo zonder schaamte.

Downton Abbey (o.a. te zien op Netflix)

Ben al in het derde seizoen, zoals gezegd. Ik vind het heerlijk hoor, lekker kostuum drama (kostuum soap?), intriges, liefdesverhalen, leugens en bedrog en dat dan in de setting van Engeland voor/tijdens/na de 1e Wereldoorlog. Kan er echt van genieten en zit er helemaal in.

Sullivan's crossing (Netflix USA, derde seizoen op NLZiet)

De eerste twee seizoenen gezien door mijn VPN op de VS te zetten; puur omdat ik Chad Michael Murray wilde zien, haha! Gebinged toen ik nog zwanger was. Het derde seizoen is al eventjes uit, maar wordt nu wekelijks uitgezonden op Net 5, volgens mij. Elke woensdag kijk ik een aflevering. Het gaat over een vrouwelijke neuro chirurg die door een schandaal terug gaat naar haar vader in Nova Scotia, die daar een kampeerterrein beheert. Veel oud leed maar ook nieuwe liefdes. Het acteerwerk is een beetje Hallmark kwaliteit maar het is, hoe mijn vader zulke dingen noemt, ' niet - nadenk - tv '. Lekker kopje thee en kijken maar. 

Frank Visser doet uitspraak (SBS6)

Mijn man en ik kijken dit vaak, puur ook om de bijzondere types die hierin voorkomen. Soms lachwekkend en soms wat sneu, soms hebben ze ook niet helemaal door dat Victor (wij noemen hem thuis Viccie) ze een beetje te kakken zet. Wij proberen altijd zelf een beetje de rechterlijke uitspraak te voorspellen en meestal zitten we goed. Klein feitje; ik heb thuis een bijnaam, die komt vanuit een aflevering van Frank Visser. Mijn man (en ik zelf) noemt mij Tippie, naar iemand die ooit dus in een aflevering zat. Berichtjes naar mijn man, of als hij me aanspreekt, is dus meestal met Tippie (of een koosnaampje). Mijn echte naam wordt bijna nooit uitgesproken door hem! 

Help! Mijn man is klusser. (RTL4)

Ja dit is ook weer omdat we ons graag een beetje verbijsteren. Huizen die al jaren lang geen huis meer mogen worden genoemd, maar een bouwval. Soms alleen een stel, maar soms ook een gezin met (kleine) kinderen! Vind daar echt wat van. Van die kleintjes in de kou door niet geïsoleerde woningen, niet afgedekte elektriciteitsdraden, noem maar op. Maar ook vrouwen die de boel laten verslonzen omdat manlief niks doet. Hier thuis weten we dat we niet kunnen klussen. Behangen, verven, dat soort spul gaat nog wel. Maar vraag mij of mijn man niet om een nieuwe keuken te installeren of de badkamer te renoveren. Dit weten we van elkaar, en als we ooit een koopwoning kunnen bemachtigen, dan wordt daar dus mooi een aannemersbedrijf voor in handen genomen mocht er wat gebeuren. Bij ons hoeft John dus niet langs te komen. 

Peaky Blinders (Netflix)

Hier zitten we nu in het tweede seizoen van. Mijn moeder raadde deze aan (ze heeft zoveel kijktips voor ons haha, mijn ouders kijken veel series). Goede serie, met goed acteerwerk van Cillian Murphy. Een van mijn favoriete acteurs zit er ook in, Tom Hardy. Knappe kerel vind ik dat. Het gaat over een gang in Birmingham, rond de jaren '20 van de vorige eeuw. Bijna elke aflevering wel een cliff-hanger. Vind het soms wel íets te stoerdoenerij, maar vermakelijk is het wel. 

Tot zover! 

Einde van het doomscroll tijdperk

 Het is ongeveer drie weken geleden dat ik een flinke schoonmaak heb gedaan op mijn smartphone. Op mijn Instagram heb ik bijna iedereen ontvolgt. Ik volg nu nog 18 accounts. 15 van vriendinnen/collega's/familie en 3 openbare omdat ik die interessant vind om te volgen. Dit heb ik niet van de een op andere dag gedaan; in een paar weken tijd ging ik om de paar dagen kijken wie me echt nog boeiden, en dat bleken er steeds minder te zijn. Daarnaast heb ik een maximale schermtijd ingesteld voor Instagram. Ik mag er nog maar maximaal 10 minuten per dag op. Ook heb ik mijn algoritme ge-reset, wat betekend dat er niks meer in voorkomt wat ik interessant vind. Tenzij ik weer reels of berichten ga liken, waarop Instagram dan weer meer van hetzelfde gaat laten zien. 

Reels (korte filmpjes) kijk ik nu helemaal niet meer. Ik wilde eerst Instagram helemaal verwijderen maar dat vond ik iets te drastisch. Een paar vriendinnen heb ik alleen contact mee via daar, en de openbare accounts hebben geen blog (nouja, ééntje dan). De eerste week heb ik er écht last van gehad. Ik merkte namelijk dat ik te pas en te onpas mijn telefoon erbij pakte. Bij het ontbijten, als ik naar de wc ging, tijdens het koken, continue stond ik met die telefoon in mijn hand. Mijn vinger ging vanzelf naar het Instagram icoon, terwijl ik die net een minuut geleden gesloten had. Mijn hoofd stond ook altijd 'aan', ik wilde continu dat ik werd bezig gehouden. Het is ook zo'n achtbaan van emoties; het ene bericht is enorm grappig waarbij ik bijna huil van het lachen, een filmpje later is er een kindje met kanker te zien, daarna weer schattige puppy's en het filmpje daarop een vrouw die wordt lastiggevallen door een vreemde man. Het gaat van hot naar her; ik noemde het altijd even ontspannen, maar eigenlijk was dat het helemaal niet.

Ik zette een kopje thee, ging op de bank zitten, dekentje over en hup; telefoon in de hand. Meteen doomscrollen en maar eens kijken wat voor filmpje of serie we wilden gaan zien. Maar dat filmpje of serie was moeilijk voor mij te volgen; ik had er echt de aandachtsspanne niet voor. Ik was tijdens elk rustig moment op tv geneigd om die telefoon weer te pakken. 

Dat vroeg om maatregelen. Ik mocht van mijzelf nog maar één keer per dag het nieuws bekijken (dat keek en las ik ook veel te veel, zoveel dingen die buiten mijn controle liggen en waar ik angstig of gespannen van werd), en dus die tien minuten Instagram. Ik heb geen TikTok of Snapchat, Facebook of andere social media. Ik gebruik mijn telefoon voornamelijk voor bellen, Whatsapp, internetbankieren, blogs lezen, foto's maken en de app van de opvang. E-mail zit er nog wel op, maar ik heb meldingen uitgezet. Pas als ik naar de app ga, zie ik of ik mails heb. Dat bevalt me prima, meestal kijk ik alleen 's avonds. 

Ik merkte dat het wel een dikke week heeft geduurd, voor ik weer wat rust in mijn hoofd had. Mijn gedachten zijn op een goede manier trager geworden. Ik heb meer focus voor alles. Voor het spelen met mijn zoontjes, voor het kijken van tv (zit al in het derde seizoen van Downton Abbey!) en ook voor niksen. Tijdens mijn ontbijt zit ik nu gewoon aan tafel. Als ik wil, pak ik een Flair erbij en lees ik wat artikelen. Maar meestal eet mijn oudste gelijk met mij, en kletsen we samen over wat we die dag gaan doen. Als het aan hem lag, elke dag naar het zwembad of Monkeytown, maar gelukkig is hij ook tevreden met een bezoekje aan de speeltuin of even naar opa en oma.  Ik merk dat ik mijn telefoon steeds vaker 'vergeet' en dat ik oprecht niet weet waar ik hem heb neergelegd. Het voelt erg fijn, en ik denk dat ik over een tijdje wel de stap kan maken om Instagram er helemaal af te halen. Het moet een beetje gefaseerd gaan merk ik. Die vriendinnen waar ik daar mee chat, vraag ik wel om hun 06. 

Stukje bij beetje weer terug naar hoe ik was vóór de social media verslaving. Blogjes tikken vind ik in ieder geval stukken meer rustgevend :) 

Luxepositie?

 Schreef ik vorige week nog over hoe ik aan het piekeren was wat betreft mijn sollicitaties, ben ik nu al in de luxepositie dat ik drie sollicitatie gesprekken heb gepland. 

Ik heb vier sollicitaties de deur uitgedaan, waarvan nu drie dus hebben gereageerd en waarbij ik ben uitgenodigd op gesprek. Van de vierde, moet ik nog terughoren. De vacatures heb ik even naast elkaar bekeken; en mijn vragen voor tijdens de gesprekken staan al klaar. Op dit moment heb ik een kleine voorkeur, want in die vacature staat beschreven dat er geen nachtdiensten zijn en dat je een auto van de zaak meekrijgt op route. Daarnaast wordt er (na de proeftijd) meteen een contract met onbepaalde tijd aangegaan. Dat biedt zekerheid, daar hou ik wel van. 

Vandaag heb ik het eerste gesprek, dan volgende week dinsdag en donderdag de rest. Ik bereid me voor op een sollicitatie door de website goed te bekijken; wat is hun zorgvisie, hun normen en waarden, en zijn er dingen waar ik aan twijfel of vragen over heb? Dat schrijf ik altijd even op een briefje, die ik nog eens doorneem in de auto voor ik naar binnen ga. 

Nu was ik wel wat roestig qua solliciteren. De baan die ik hiervoor had (kantoorbaan) heb ik twee jaar gehad, en daarvoor heb ik zeven jaar bij een zorginstelling gewerkt. Ik begrijp dat met AI van alles mogelijk is, bijvoorbeeld met het schrijven van een motivatiebrief of het mooi neerzetten van een CV. Ik doe echter niet aan AI, want ik weet er niet genoeg van af. Ik zou het wel kunnen hoor, Chat GPT zou ik zo op m'n telefoon kunnen zetten, maar ik vertrouw AI niet. Zo doende blijf ik er nog uit de buurt :)

Maargoed, roestig qua solliciteren dus, maar het is een simpel proces en als je een goede brief schrijft ben je eigenlijk al voor de helft op weg, zo zie ik het. Meestal wordt je dan later gebeld, of je krijgt direct al een mail met uitnodiging. Vandaag dus in gesprek en kijken hoe dat gaat; ik hoop vandaag ook nog wat terug te horen van mijn vierde sollicitatie. Misschien ben ik straks wel in een luxepositie, als meerdere bedrijven mij wel in dienst zouden willen nemen. Dan kan ik kiezen wat mij het meeste aanspreekt. Werkgeluk vind ik belangrijk, de baan waar ik vorige maand in mijn proefperiode heb opgezegd had een goed loon, maar was persoonlijk niks voor mij. Ik ben wel blij dat ik daar op tijd achter gekomen ben! Misschien was ik wat naïef, en dacht ik dat een PG afdeling best makkelijk zou zijn. Qua handelingen en werk was het op zich ook niet veel anders dan somatische zorg, maar het is op andere manieren veel drukker. Vanwege het open deuren beleid meer je koppie erbij want er waren weglopers (die gelukkig wel een GPS horloge om hadden), cliënten/bewoners die bij andere cliënten naar binnen liepen, cliënten die de hele dag paniekerig waren en overstuur, of cliënten die steeds uit bed wilden klimmen terwijl ze dat niet konden, dus moest je die steeds weer terug in bed helpen als ze er met de benen uit klommen. Een bedhek omhoog doen mocht dan weer niet, vanwege WZD. Even een praatje maken was eigenlijk niet mogelijk, je voerde meerdere keren hetzelfde gesprek of ze konden eigenlijk niet meer praten. Daarom is het goed dat ik nu gesolliciteerd heb op functies waarbij mensen nog zelfstandig thuis wonen. Het is hier makkelijker om een band op te bouwen en, zoals het mij is opgevallen, zijn ze hier (natuurlijk) gelukkiger omdat ze nog op hun eigen stekje zijn. 

In de hal grote foto's van het vroegere dorp en stad, grote posters op de voordeur van elk appartement. Een levensgrote sticker van hun eigen oude voordeur, huizen waar ze misschien tientallen jaren hebben gewoond; met erachter slechts een slaapkamer en badkamer. Witte muren, systeemplafond, gordijnen van de instelling en een hoog/laag bed pontificaal in zicht. 

Als er lieve familie was die wat foto's hebben neergezet of de sprei van thuis op het bed gelegd was dat fijn, maar vaker dan niet was er weinig persoonlijks meer te vinden. Eerst de herkenning van de voordeur en het huisnummer, dan de teleurstelling als de deur open gaat, ik vond het maar moeilijk. 

Dit blogje ging wel van de hak op de tak, of niet? Ik spring in mijn hoofd zo van het een naar het ander, en hier niet anders. Denk dat ik in de toekomst wat logjes ga tikken over bepaalde diensten die mij zijn bijgebleven toen ik nog intramuraal in de zorg werkte; bijzondere mensen gekend en genoeg bijzondere (vooral leuke) situaties meegemaakt. 

Terug naar de sportschool

 Ken je dat verhaal, van de leuke, fitte meid die een vriend kreeg en twee zwangerschappen en een huwelijk later, eigenlijk niet meer zo fit was? 

Ik ken dat verhaal. Op zich was (is!) het heel mooi, fijn, gelukkig en vooral vrolijk verhaal. Gevuld met snacks, borrelhapjes en afhaal sushi. Gooi daar vaak uit eten bij in en 'even lekker lunchen met z'n allen' en je hebt gewoon het winnende ticket voor een sportschool abonnement. 

Een aantal weken geleden zat het me gewoon zo hoog. Paar maanden geleden bevallen, ik was vermoeid, geïrriteerd op mijzelf, en tijdens het wandelen met de jongste kwam ik langs mijn oude sportschool. En ik dacht bij mijzelf, waarom gewoon niet. Waarom niet naar binnen, waarom nog zo door blijven lopen? Dus, kinderwagen buiten laten staan, baby en ik naar binnen, en voor ik het wist lag baby in de armen van een van mijn oude trainsters en was ik het inschrijfformulier aan het invullen. We bespraken wat nodig was; voornamelijk dat ik weer spiermassa moet kweken en ongeveer 15 kilo kwijt wil raken, en waarom ik dat deed (voor mijn eigen conditie en kracht, maar ook omdat ik straks met mijn twee kinderen gewoon in de achtbaanstoeltjes wil passen of de hele dag door de dierentuin wil kunnen slenteren). Een week later stond ik er dan, onder aanmoediging van mijn man die zei dat ik alle tijd moest nemen en dat hij super trots op me was. Dat hij het fijn vond als ik wat minder pijn zou hebben en dat ik straks een fitte mama zou zijn voor onze twee jongens. Mijn man is het afgelopen jaar flink afgevallen, dit komt mede door zijn nieuwe baan waar hij erg fit voor moet zijn. Dat hij elke werkdag ook nog gebruik kan maken van de bedrijfs-fitness is natuurlijk mooi meegenomen. 

De spierpijn was aanwezig. En eigenlijk genoot ik er wel een beetje van. Want het herinnerde mij eraan dat ik daadwerkelijk nog wel wat kracht in mij heb en dat ik vanaf nu alleen maar sterker ga worden! Vroeger, en dan praat ik over een jaar of 10 geleden, kwam ik op dezelfde sportschool meerdere keren per week. Ik was stérk, super sterke benen en armen en kon aardig wat wegdrukken. Naar mijn idee is dat allemaal weg. We gaan het dus weer langzaam opbouwen. Maar ik heb er zin in! Zo ga ik zowel in de fitness ruimte aan de gang met het werken aan mijn spieren en conditie, maar ga ik ook wekelijks groep lessen volgen die zich richten op de opbouw van spiermassa en meer kracht. Hopelijk voel ik me dan ook eens zo jong als dat ik nog ben!

Groet, MijmerendeMama 

Hand-me-downs

 Toen ik zwanger was van de tweede, en wij erachter kwamen dat het een jongetje was, was ik aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant een beetje in paniek. Waar kwam die paniek vandaan? Die paniek lag op zolder, in ongeveer 11 verschillende dozen en zakken, allemaal gevuld met oude kleding, jassen, slaapzakken, boxkleden en speelgoed van onze oudste (toen bijna drie jaar). 

Ik had gehoopt mazzel te hebben; dat onze tweede ongeveer net zo groot zou zijn met geboorte en de weken erna, en dat alles gewoon mooi een tweede keer gedragen kon worden.

Toen kwam de eerste heuvel die beklommen moest worden; het uitzoeken van alle kleertjes. Ik had natuurlijk helemaal geen zin om alles al te sorteren, dus zodra iets te klein was gooide ik het in de grote rieten mand op de bovenverdieping, en wanneer die vol zat, vulde ik daar de dozen of zakken mee, die dan door manlief naar zolder werden gebracht. Allemaal heel leuk en aardig, tot de boel daadwerkelijk gesorteerd moest worden. Wat een klus! 

De hele woonkamer vloer bezaaid met kleertjes.. en ging ik dan sorteren op maat, of op soort kledingstuk? Alle pyama's in één doos bij elkaar, of verdeeld over de stapeltjes kleding met dezelfde maat.. 

Uiteindelijk heb ik alles op soort gesorteerd. Dus ritspakjes bij ritspakjes, pyama's bij pyama's, onderbroeken/hemden bij elkaar, en de rest in grote zakken (alle broeken en truien en t-shirts). Wat een werk. Ook heb ik tóch nog heel veel weggedaan voor het Leger des Heils. 

Ik had alles netjes gesorteerd, en toen onze tweede jongen was geboren heb ik hem ook echt wel veel aan kunnen doen van de oudste. Omdat onze jongste een paar maand later is geboren, en een tengerder postuur heeft, kan hij de kleren stukken langer aan dan onze oudste. Omdat wij niet van plan zijn een derde kind te krijgen (ik ben immers 'al' 36.. merk dat mijn lijf de zwangerschappen niet fijn vind, en ik vind twee kinderen uitdagend genoeg!) gaan de babykleertjes na deze ronde de deur uit. Er is een paar dorpen verderop een container voor Stichting Babyspullen, en alles wat nog mooi, netjes en schoon is gaat in een zak bestemd voor hun. Wat wat meer verwassen en oud is, gaat naar het Leger des Heils. Bij Stichting Babyspullen weet ik tenminste dat het op de juiste plek terecht komt, dit vind ik bij Leger des Heils nog wel eens de vraag. 

Het fijne aan je 'laatste' kind is dat de spullen uiteindelijk weggaan. Omdat wij een vrij kleine woning hebben, staat veel spul in de weg. Het babybadje met standaard, de maxicosi in de bijkeuken, de kinderwagen (en de buggy staat er ook nog, voor wanneer hij daar eindelijk in past). Nu snap ik dat als die spullen weg zijn, er weer andere spullen bij komen (zo moet er nog een kapstok bijkomen in de bijkeuken, voor de schoentjes en jasjes van alle twee) maar het grote, groffe babyspul, dat ga ik niet moeilijk vinden om daar afscheid van te nemen. De kinderwagen hebben we destijds voor de oudste tweedehands gekocht via Marktplaats. Een prachtig ding, maar inmiddels zeer versleten! Hij doet het nog wel, maar klapt steeds moeilijker in. Ook zit er een soort roestvlek op de reiswieg en is het klittenband niet meer zo.. klitbaar? Als de jongste daar eindelijk geen gebruik meer van hoeft te maken, zet ik hem wel op marktplaats, maar wel met een opmerking erbij; niet voor intensief gebruik meer. Beter geschikt voor een opa en oma die af en toe met kleinkind rond willen lopen. 

Het babybadje met de standaard is al weg. Ook, toevallig, opgehaald door een mevrouw die oma werd. Ik had hem gratis aangeboden op Marktplaats, dan is het zo weg dacht ik. En dat was ook zo! Twee dagen later werd hij opgehaald. De jongste doe ik er niet meer in; mijn man gaat met de baby douchen. Vind zowel de baby fijner, als wij! 

Natuurlijk zijn er ook dingen die ik moeilijk vind, bij het groter worden. Sommige kleertjes heb ik wel gevoelens bij, maar ook bepaalde handelingen. Toen we niet meer het luiertje hoefden om te vouwen, omdat zijn navelstreng eraf was gegaan, bedacht ik me dat ik dit nooit meer in mijn leven zou hoeven doen. Tot ik misschien ooit een kleinkind krijg. 

Ons tweede kindje is ook het laatste qua kleinkinderen voor mijn ouders. Mijn oudste broer heeft twee kinderen, mijn middelste broer twee, en ik nu twee. En nu is het klaar. Ik denk daarom dat mijn ouders nog even extra hard genieten van deze baby, want hierna is het over met de pret. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe mijn ouders (vooral mijn vader) omgaan met baby's. Maar dat is een verhaal voor een andere keer! Kan hele boeken schrijven over mijn familie, denk ik. 

Groet, Mijmerende Mama 

Een doctoraat in Piekeren

  Ben van mening dat ik wellicht de naam van deze blog anders had moeten benoemen. Ja, ik ben een moeder en ja ik mijmer.. maar vindt mijmeren soms een iets te licht woord. Dat wil zeggen; ik mijmer niet, ik pieker, ik doem-denk, ik zie alleen het NEGATIEVE en dat is toch wel erg benauwend. Terwijl, 99,5 van de 100 keer.. is er niks aan de hand. Lost iets uit zichzelf op, blijkt dat ik me veel te druk maakte om niks. Maakte ik mij een paar dagen geleden nog enorm druk over het feit dat ik nog geen enkel sollicitatiegesprek had binnengesleept, heb ik er nu wel twee op de planning staan, maar maak ik me bij één weer zorgen dat er iemand bij het gesprek zit waar ik geen goede band meer mee heb (lang verhaal kort; had ooit een goede vriendin, vriendin en ik botsten steeds vaker; alles wat ik had, had zij erger, alles wat ik leuk had, had zij 10x beter) en ergens in mijn hoofd zit dat zij wel eens wijkverpleegkundige zou zijn bij de organisatie waar ik volgende week een gesprek mee heb. 

Maar ho eens even, MijmerendeMama.. je maakt je nu zó druk om iets waar je nul invloed op hebt..! Wie zegt dat zij daar uberhaupt (nog steeds) werkt? Omdat je haar een jaar terug in een zorgjasje/polo zag? Terwijl je niet eens weet van welke organisatie? En ook al is zij het wel, dan zou ze toch professioneel genoeg moeten zijn om onze persoonlijke relatie met elkaar het niet te laten beinvloeden? Goed, zul je zien dat ze er helemaal niet bij zit, maar we wachten het af. Hier kan ik weer lekker lang over piekeren.

Ik mag toch hopen, dat al dat piekeren ook met hormonen te maken heeft. Want ook al kon ik dit eerder ook best goed, de afgelopen maanden is het wel echt drastisch veel. Elk wissewasje wordt 10x afgespeeld in mijn hoofd en met elke herhaling veel erger dan de vorige keer. Zo dacht ik dat ik nooit een baan zou vinden (vond ik), dacht ik dat het sollicitatie gesprek helemaal ruk zou gaan (ging geweldig), dacht ik dat ze me keihard zouden uitlachen bij het arbeidsvoorwaardengesprek (ze gingen zelfs met een trede hoger in zee dan ik bedacht had??), dat mijn eerste dag verschrikkelijk zou zijn (ging prima, alles van mijn zorgjaren kwam weer naar boven, alsof ik niet weg was geweest), dacht ik dat de jongste het verschrikkelijk zou vinden op de opvang en alles bij elkaar zou blèren (nee hoor, 'hele chille baby' aldus een van de leidsters), en dat ik dikke ruzie zou krijgen toen ik uiteindelijk toch besloot dat het werk op een PG afdeling niets voor mij was (ik zei het, leverde mijn sleutel in, nooit weer wat van gehoord). Je ziet; ik ben een drama-queen. 

Dus, wat moet ik nu doen als ik zo naar de afgelopen maanden kijk? 

Ervan uit gaan dat het allemaal wel losloopt. Want hoezo ga ik piekeren over iemand die misschien bij het gesprek aanwezig gaat zijn? Terwijl ik een paar dagen ervoor ook nog een gesprek heb bij een andere zorg-organisatie; en als ik ook nog voor de 3e vacature wordt uitgenodigd, heb ik helemáál een luxe positie, want dan mag ik kiezen welke mij het leukste lijkt.

Lag ik een paar dagen geleden nog wakker van dat ik nog geen reacties had gehad, lig ik nu wakker omdat er een kans van 2% is dat er iemand bij een gesprek zit, die ik niet meer zo mag.. 

Eerste wereld problemen ik weet het. Maar rationeel denken zit er zo snel na een bevalling blijkbaar nog niet in. Het liefst zou ik nog een aantal maanden thuis blijven maar er moet geld in het laatje komen, want we teren nu van de spaarrekening. Ook niet handig. Daarnaast is 'volwassenen tijd' ook wel fijn; continue alleen maar mama mama mama, krijg ik het de laatste tijd ook Spaans benauwd van. Even iets anders dan thuis zitten met de jongens, maakt dat ik de tijd die ik wél met ze spendeer, meer waardeer! 

(Engelse) Thee-leut!

 Koffie en ik zijn geen vrienden. Alhoewel ik koffie alle kansen heb gegeven (dwz.; met suiker, zonder, met melk, zonder, met melk én suiker, met caramel of kokos siroop, met opgeschuimde melk en cacao poeder, en alle variaties die er nog meer te vinden zijn) gaat het samen gewoonweg niet lukken. En dat is oké, want daar is mijn grote vriendin Thee. 

Nou drink ik al jaren gewoon thee, Engelse thee, maar ook vruchtenthee, zowel in zakjes als los. Toen ik in 2009 als au-pair in Engeland woonde, kreeg ik meer waardering voor een cuppa; alhoewel hier in Nederland mijn 'English cuppa' een 'babythee' wordt genoemd, vanwege de melk.

Ik weet nog goed dat ik met mijn host family op visite ging bij vrienden van hun; we kwamen aan bij een schattig, ietwat oubollig huisje met overal stapels bloempotten gevuld met planten en bloemen maar ook groenten en fruit. Jazeker, aardbeien en wortels in diepe bloempotten; ik vond het een wonderlijk tafereel en ergens heel knus en gezellig. Binnen een grote keuken met grote tegels op de vloer, een aanrechtblok met granieten top en een porseleinen wasbak. Een AGA in de hoek met een enorme tinnen(?) ketel erop die bijna begon te fluiten. Daar kreeg ik mijn eerste cuppa.

Wonderlijk; 4 mokken, totaal niet bij elkaar passend, een met een stukje eraf, één waarvan de opdruk bijna niet meer te zien was, en in alle 4 gooide ze een los theezakje (dit bleek later Yorkshire Gold te zijn, ze zweerde hierbij, dit zou de enigste zijn die haar goedkeuring kreeg, alhoewel 'gewone' Yorkshire tea ook geaccepteerd werd) en daar kwam dan die grote ketel van het fornuis. Met een oude theedoek pakte ze het handvat en voorzichtig deed ze in alle 4 de mokken heet water. Dit bleef staan (je mocht dus absoluut niet roeren) en daarna kwam in alle 4 ongevraagd een scheut halfvolle melk (semi-skinned, uit een jerrycan). 

Of je er melk in wilt of niet.. was niet eens een optie! Je krijgt het gewoon zo. Wat ze wel vroeg, was of er suiker in moest. Nou hou ik wel van een zoetje, dus ik wilde wel wat suiker. Zo gezegd zo gedaan, zij suiker erbij in, en met het lepeltje schepte ze het zakje eruit. Nou was ik als oer nuchtere Nederlandse dame gewend aan touwtjes aan mijn theezakjes, maar daar doen ze er niet aan.  Het was echt een van de lekkerste koppen thee die ik ooit heb gehad en nog steeds vraag ik mij soms af wat dat zo maakte; was het de oude ketel die waarschijnlijk al honderden (duizenden?) koppen thee had gevuld, was het de hele sfeer en situatie erom heen? 

Feit blijft dat ik, ook na 16 jaar terug in Nederland te zijn, ik nog steeds om het half jaar mijn thee online bestel. Eigenlijk altijd Yorkshire, maar laatst ben ik vreemdgegaan met Waitrose Gold. Tip voor mijzelf; niet weer doen. Gewoon weer lekker Yorkshire bestellen. Mijn host-family was van de PG tips, maar die vond ik zelf niet zó. In de zomer drink ik weinig thee, wellicht 1 of 2 per dag (dan meestal vruchtenthee), maar zodra de herfst zijn intrede doet, gaan de losse zakjes weer in mijn Emma Bridgewater mokken (of mijn andere mok, mijn lievelingsmok die ik in Wales heb gekocht een aantal jaar geleden), met kokend water, melk en een schepje suiker. Op de bank met mijn mok thee, dekentje erover, is voor mij pure ontspanning. Mijn man weet inmiddels precies hoe hij mijn 'babythee' klaarmaakt dus ik bof ook nog eens dat hij dat elke avond voor mij doet. Een gezegend mens al zeg ik het zelf! 

Groet, MijmerendeMama

Basisschool (origineel 4 okt 2025)

 Oei, wat kan de tijd toch snel gaan! Onze oudste wordt volgend jaar alweer 4. Wij hebben deze maand een kennismaking gepland op de lokale basisschool.

Wij hebben 2 basisscholen hier in het dorp. Een christelijke (waar ik vroeger van groep 6 t/m 8 op heb gezeten, en hoe dat zo kwam, komt wel eens in een latere blogpost) en een openbare. Wij gaan kijken bij de openbare. Natuurlijk, heb ik warme gevoelens bij mijn eigen basisschool, maar als we eerlijk zijn; het waren de docenten waar ik warme herinneringen aan heb. Die zijn inmiddels elders aan het werk of met pensioen; enige nostalgie wat overblijft zou dan aan het gebouw moeten vastkleven. Een voorkeur hebben vanwege de plek of het gebouw, is niet eerlijk tegenover mijn kinderen. 

Van mijn broer, die op beide scholen heeft gekeken voor zijn kinderen, hoorde ik dat het op mijn oude basisschool toch niet zo fijn was. Rommelig, moeilijk afspraak met de directeur te maken, en toen er eenmaal een afspraak was leek het meer een verkooppraatje dan iets anders.

Dan de openbare! Dat was een wereld van verschil, zei hij. Dat is nu ook de school waar we gaan kijken. Er zitten meerdere neefjes en nichtjes hier op school; dat vind ik ook belangrijk voor mijn kind. Wat bekende gezichten. Ook begrijp ik dat deze school meer middenin het dorpsleven staat, door veel activiteiten te ondernemen; binding met het lokale verzorgingshuis door daar regelmatig dingen te doen zoals knutselen en zingen, maar ook op werkbezoeken, sponsorlopen, sport activiteiten in het dorp, etcetera. Dat is bij de christelijke school veel minder. Terwijl ik dat juist zo belangrijk vind! Ik vind het belangrijk voor mijn zoontje om van alles wat mee te krijgen, qua sport en cultuur en al dat soorts. Zo begrijp ik dat de openbare school ook kinderen uit Oekraine lesgeeft, waar de christelijke school dat niet doet. Raar, toch? Ik was ervan uitgegaan dat de naastenliefde die in het christendom wordt beschreven, zich toch echt ook zou tonen bij bijvoorbeeld het onderwijzen van gevluchte kinderen! 

Enfin. We gaan dus bij de openbare kijken. Als dat goed voelt, kiezen we die. Voelt het nog niet helemaal goed, dan gaan we ook bij mijn oude school kijken. Ik had daarvoor al een contactformulier ingevuld op de website, maar nooit reactie op gehad. Dan ben ik er eigenlijk alweer klaar mee ;)

We zullen het zien. Midden oktober gaan we een kijkje nemen met de kinderen. Nu maar hopen dat de oudste niet zo enthousiast over school blijft stuiteren tot zijn verjaardag! 

Groet, Mijmerende Mama. 

Onzekerheid (origineel 2 okt 2025)

 Ik ben een onzeker mens. Altijd al geweest, niks nieuws onder de zon. Ik moet even van mij afschrijven, en dit plekje is hier juist voor gecreëerd. Heb zoals bekend, 3 sollicaties de deur uitgedaan afgelopen vrijdag en zondag. Het is vandaag donderdag, en naast een bevestiging van mijn sollicitatie, heb ik verder niks gehoord. En dat maakt me onzeker.. terwijl ik weet dat er wel 1 of 2 weken de tijd wordt genomen, normaliter. Ik denk dat de onzekerheid ook werd aangejakkerd door het feit dat één van de vacatures opnieuw geplaatst is. Mijn brein denkt dan meteen, 'ja zie je wel, jij bent niet goed genoeg. We laten je niet eens weten dat je bent afgewezen, we gooien gewoon opnieuw de vacature online en je zakt maar in de poep.' 

In alle redelijkheid; ik snap heus wel dat zo'n team van recruiters het met een heleboel dingen druk heeft, en niet alleen met mijn sollicitatie. Je weet niet half hoeveel (of hoe weinig) sollicitanten er zijn. En dan mag je alles nog gaan uitspitten.. Wie weet wordt zo'n vacature gewoon opnieuw geplaatst in een geautomatiseerd systeem. En is degene die over de reacties gaat, wel gewoon ziek. Klinkt allemaal heel plausibel. Toch ga ik direct uit van het ergste, terwijl ik inmiddels genoeg levens ervaring heb om objectief te blijven, en weet ik dat ik heus wel een reactie zal krijgen binnen nu en (nog eens) een week. Ik ben wel in twijfel of er een positieve uitkomst zal komen. Bij 2 zorggroepen heb ik nog nooit gewerkt en zou ik opzich gewoon aan het werk moeten kunnen gaan met mijn diploma, maar bij 1 zorggroep heb ik al eens gewerkt en ben daar toen zelf weg gegaan. Naar mijn idee niet met een nare reden of iets dergelijks; mijn man werkte in onregelmatige diensten, we hadden net ons 1e kind, en ik wilde regelmaat. Twee ouders met onregelmatige diensten en dan voor een baby'tje zorgen.. het was een hele uitdaging om de agenda's te fixen, met oppas en opvang et al. Nu mijn man inmiddels een andere baan heeft met vaste werkdagen, en dus niet meer 's avonds of 's nachts aan de gang moet, is het voor mij makkelijker om weer onregelmatig te gaan werken. Terug naar de zorg is dus een logische stap.

Maargoed, afwachten dus wat er op stapel staat. Volgende week deze tijd weet ik vást meer. En hopelijk heb ik dan een gesprek gepland. Zoniet, dan solliciteren we verder. Toi toi toi!

Groet, Mijmerende Mama 

Dagen verder (origineel 2 okt 2025)

We zijn weer wat dagen verder. Heb 3 sollicitaties de deur uit voor functie VZ IG bij de thuiszorg. Nu maar hopen dat ik daarop snel respons krijg. Het contact met mijn 'oude nieuwe baan' verloopt stroef. Ik heb mijn (ex)leidinggevende wat dingen gevraagd maar krijg alleen zeer beknopte antwoorden terug waar ik weinig mee kan. Ik kan ervan uit gaan dat mijn VOG wel vergoed word, de inwerkdagen ben ik kwijt.. Mijn les is geleerd, ik ga nooit meer inwerken zonder dat mijn contract al is begonnen. Want naar deze centen kan ik fluiten, en ik voelde me ook bijzonder opgelaten omdat ik er 'gratis' stond, terwijl ik nog niet eens wist of dit de baan voor mij was. De proeftijd heb ik dus als vrijwilliger gelopen ;)

Afijn, het is wat het is, ik blijf er ook niet in hangen. Door naar mooiere dingen! Ik hoop ten zeerste dat ik binnenkort wat hoor op mijn sollicaties. Ook blijf ik ondertussen verder struinen naar functies die mij aanspreken. Ik blijf schrijven, en hopelijk heb ik vóór eind oktober een nieuw contract ondertekent. En bij deze ga ik niet voordat deze ingaat, al aan de slag! 

Mijn man werkt maar 3 dagen deze maand, want de basis opleiding heeft even pauze. Hij werkt normaliter 4, maar kan nu ook 1 dag ouderschapsverlof opnemen. Tot volgend jaar juli, werkt hij dus maar 3 dagen per week tegen volledig loon! Erg fijn. Ik wist dat twee kinderen duur zou zijn, maar dat het zoveel zou kosten was ik niet op voorbereid. Ik had gehoopt dat de jongste de kleren van de oudste opnieuw kon dragen, maar de jongste is 3 maanden jonger (= ander jaargetijde), én tengerder dan de oudste. Daardoor heb ik qua winterkleding niets in zijn maat, alleen t-shirts en korte broeken. Dat zet geen zoden aan de dijk! Ik moet dus regelmatig voor de jongste toch nog kleren aanschaffen. Helemaal nieuw doe ik af en toe, maar bij deze leeftijd vind ik Vinted ook een goede optie. Baby kleertjes worden niet 'af' gedragen en zijn meestal nog zo goed als nieuw. Dan is tweedehands een prima optie. Bij de oudste merk ik dat kleren meer versleten zijn en koop ik voor hem dus wel vaker nieuw. Dan draagt hij het ook helemaal af. Hij zit nu echt wel 4/5 maanden in dezelfde kledingmaat, en verslijt zijn broeken en truien toch echt rap. Veel buiten spelen enzo :). Omdat hij niet heel veel kleren heeft, worden kledingstukken ook vaker gedragen. Ik ben dan wel van het gemak, en gooi het ook in de droger (daarnaast hebben wij een vrij kleine woning; dan wil ik niet binnen ook nog een wasrek hebben staan). Daardoor slijt het ook sneller. Enfin, hij heeft elke dag schone kleren, en dat is het belangrijkst. Er word goed voor ze gezorgd, tweedehands kleding of niet.

Zo, en toen ging dit logje van mijn werksituatie naar het huishouden, een beetje van de hak op de tak. Zo voelt mijn hoofd de laatste tijd ook, dus eigenlijk heel toepasselijk voor mij. Tot volgende keer!

Groet, Mijmerende Mama 

Levensveranderende zaken (origineel 29 sept 2025)

Dag lezer,

Mijn hemel, waar ben ik toch mee bezig. Op dit moment ben ik echt zo in de war. Ik denk dat het verstandig is dat ik het verhaal gewoon even ga uittypen zodat ik het helder krijg.

Vorig jaar was ik zwanger van porkie nr. 2. Mijn (tijdelijke) contract werd niet verlengd. Omdat ik zwanger was en de kans op een nieuwe baan dus iets minder werd, is er besloten dat ik thuis bleef en WW ging ontvangen. Met mijn WW en het inkomen van mijn man zouden we het financieel moeten redden elke maand. Na de geboorte van porkie nr. 2, werd het tijd om te solliciteren. Ik heb meerdere sollicitaties de deur uit gedaan, meer gelet op kwantiteit dan kwaliteit. Het eerste de beste aanbod dat ik kreeg, heb ik aangenomen. Alleen, ik vond het helemaal niet leuk. Ik heb in september een paar dagen meegelopen en vond het werk echt verschrikkelijk. Met demente mensen werken is mij niet onbekend, maar deze bewoners waren wel heel ver heen. Constant boos of naar buiten willen, of angstig en verdrietig omdat ze hun wereld niet meer begrijpen. Je bent de hele dienst bij de bewoners en hebt soms dezelfde gesprekken wel 4x achter elkaar. Het was voor mij niet vol te houden. Vandaag zou ik de laatste meeloop dag hebben. Ik heb echter in de auto al besloten dat ik dat niet ging doen. Tijdens de overdracht van nacht naar dagdienst heb ik aangegeven dat ik mijn sleutel kwam inleveren.

Het hele weekend borrelde het al. Vorige week er zelfs een paniek aanval van gehad, van de pure weerstand die ik voelde. Het voelde ook allemaal niet fijn; het werk niet, de cliënten niet, de nieuwe collega's niet. Er hing een bepaald sfeertje en als ik ergens wel gevoelig voor ben zijn het zulke sfeertjes. 

Gisteren (zondag) heb ik drie sollicitaties de deur uitgedaan voor thuiszorg. Ik denk oprecht dat dat veel beter bij mij past. Je doet je diensten over het algemeen in je eentje, en tussen elke client een 'pauze' tijdens het autoritje naar de volgende. De cliënten zijn over het algemeen helderder van geest en je kunt er echt binding mee krijgen. Dat was op de PG afdeling niet mogelijk geweest. 

Mijn ouders zullen er vast wel wat van vinden, maar soit. Inmiddels ga ik richting de 40 en ben ik erachter gekomen dat ik moet doen waar ik gelukkig van word, en niet zij. Mijn man steunt me volledig maar vind het wel spannend hoe het dan zit met de financiën, aangezien ik de WW al had opgezegd. Ik heb zojuist een bericht gestuurd naar UWV met de vraag wat ik hiermee aan moet. Ik verwacht voor het einde van komende maand wel weer een baan te hebben, maar 100% zeker weten doe je dat natuurlijk nooit. 

Op dit moment ben ik even bij mijn ouders thuis voor de vogeltjes en de plantjes, en zal daarna maar naar huis. Mijn man verrassen met het feit dat ik heb opgezegd. Hij zal er vast wat van vinden. Toch ben ik niet zenuwachtig om het hem te vertellen want ik weet dat hij altijd achter mij staat. 

Maargoed, het zal nog even gedoe zijn natuurlijk want alle opvang was al aangevraagd, het zal ook wel weer loslopen. Ook waren alle accounts e.d. aangevraagd voor het werken in ECD, maar dat kan allemaal geannuleerd worden. 

Opzich is er niet veel opvang aangevraagd omdat ik onregelmatige diensten had. De dagen dat ze wel gaan, kan ik eindelijk de zolder op orde maken. Dat zou fijn zijn! Even wat tijd voor huisvlijt. 

Nu maar hopen dat ik snel wordt uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Mocht het niks worden, heb ik altijd nog een andere zorgorganisatie achter de hand die hebben aangegeven dat ik contact kon opnemen wanneer ik toch besloot niet bij mijn nieuwe werkgever te blijven. 

Komt vast binnenkort wel weer een logje met het vervolg..

Groet, MijmerendeMama

Welkom (origineel 15 sept 2025)

Hallo.

Welkom op mijn blog. Waar ik voornamelijk kom om 'van mij af te schrijven'. 

Als mama van inmiddels 2 kinderen merk ik dat de wereld en alles wat er in gebeurd, zowel in mijn kleine wereld als de Grote Boze Buitenwereld, mij veel bezighoudt. Wellicht een optie voor mij om bepaalde zaken van mij af te schrijven. Dan heeft het ergens anders een plekje, in plaats van alleen maar in mijn hoofd. 

Hoe vaak ik schrijf en waarover allemaal, dat weet ik nog niet. Daar 'mijmer' ik dan nog even over. Wel doe ik het (voorlopig) lekker anoniem. Mijn verhalen vertellen met woorden en af en toe een plaatje erbij, op een goedbewaard plekje op het web. Geen instagram of facebook, geen snapchat of tiktok. Gewoon hier, in de rust, die ik terug probeer te kijken.

Ergens wil ik terug naar de basis, maar weet ik niet precies wat die basis inhoudt. Mijn leven ziet er heel anders uit dan een paar jaar geleden, dus mijn basis als single vrouw was bijna het tegenovergestelde als nu, een mama van twee met de liefste man erbij.

Groetjes, Mijmerende Mama